ที่มา
เมื่อประมาณเดือนก่อน ฉันคุยกับรุ่นน้องคนหนึ่งที่ไทยว่าจะไปตะลอนอียิปต์กับแอฟริกาใต้กับเพื่อนต่างชาติที่เรียนด้วยกันที่ฟินแลนด์ แต่ด้วยความที่มีปัญหากลุ่มไอซิซถล่มฝรั่งเศสพอดิบพอดี เพื่อนฉันคนนี้เลยต้องยกเลิกทริปกระทันหัน …
เพื่อนคนนี้ชื่ออาเมียร์ค่ะ เป็นเพื่อนชายมุสลิมชาวอียิปต์ อาเมียร์บอกว่าเขาออกนอกยุโรปไม่ได้ จะโดนยึดวีซ่า ทำให้กลับเข้ายุโรปไม่ได้อีก
“เพื่อนผมเรียนที่นอร์เวย์ บินกลับบ้านที่อียิปต์แล้ววีซ่าโดนยึด กลับมายุโรปไม่ได้แล้ว” อาเมียร์บอกฉันอย่างเศร้าๆ ดวงตาละห้อยห่อเหี่ยว 🙁
อาเมียร์คุยเก่งและอัธยาศัยดีสุดๆ เขาอยากพาฉันไปเที่ยวอียิปต์มาก ชวนฉันอยู่นั่นแหละ บอกว่าจะเป็นไกด์ส่วนตัวนำเที่ยวให้แลกกับกินข้าวกับฉันทุกมื้อ เอ๊ะ…! เขาอยากให้ฉันพาเที่ยวเมืองไทยเมื่อฉันเรียนจบ ฉันตอบตกลงนะ ปกติก็พาเพื่อนต่างชาติเที่ยวไทยบ่อยๆ อยู่แล้ว
แต่เหตุการณ์บ้านเมืองนี่สิทำให้แผนไปแอฟริกาใต้ต้องถูกระงับไว้อย่างไม่มีกำหนด
ก็ได้แต่คิดว่าคงยังไม่ถึงเวลา
น้องสา (รุ่นน้องคนไทยที่ตอบตกลงจะไปแอฟริกาด้วยกัน) ก็เลยได้หงอยไปตามๆ กันเพราะทริปล่ม
ท้ายที่สุดประมาณหนึ่งอาทิตย์ก่อนวันเดินทาง ฉันกับน้องสาเลยตกลงกันไปรัสเซีย เพราะคนไทยไม่ต้องขอวีซ่า สะดวกดี สารีบซื้อตั๋วเครื่องบินจากไทยมารัสเซีย ราคาตั๋วเลยไม่แพงมากนักเพราะเป็นช่วงฤดูหนาวเดือนธันวาคม ส่วนฉันก็ซื้อตั๋วรถบัสเดินทางอ้อมไปเฮลซิงกิก่อน
จริงๆ แล้วจะนั่งรถจาก Joensuu ไป St. Petersburg เลยก็ได้นะคะ แต่รอบรถไม่ได้มีทุกวัน และด้วยความที่ต้องไปเจอน้องสาที่รัสเซียตามวันที่กำหนด เลยถือโอกาสแวะเข้าไปเปลี่ยนรถที่ Helsinki เลย
ภาพจาก mybesthelsinki
เดินทางถึงเฮลซิงกิแล่วก็โล่งใจได้นิด อีกครึ่งทางเท่านั้น ฮึบๆ แต่ไหงได้ล่ะ อิฉันเนี่ย ‘งม’ ทางหาชานชาลารถอยู่นานสองนาน เดินออกนอกสถานีแล้ว เดินเข้าสถานีเล่า วนไปวนมา หาไม่เจอเสียที
ตามแผนที่ในกูเกิลอยู่เป็นชั่วโมง ก็ถึงกลับเงิบสิคะ ขมวดคิ้ว ทำหน้าเอ๋อ เพราะว่าที่ๆ ยืนอยู่คือจุดจอดรถตรงตามแผนที่ที่แผนที่บอกไว้แล้วนะ
แต่เห้ย … ไหนอ่ะไหน! จุดนี้ ที่ตรงนี้ พิกัดเดียวกันแท้ๆ แต่ไหนล่ะรถ ไหนล่ะชานชาลา! 🙁
ภาพจาก Kamppi
รีบเดินตากฝนแบกเป้สองใบสะพายกล้องแวะไปซื้อน้ำรีบหาสถานีรถต่อ เจอคุณป้าคนหนึ่งพูดภาษาอังกฤษไม่ได้แต่ชี้มือชี้ไม้พยายามช่วยฉันเต็มที่
อ่านความได้ว่าป้าให้เดินไปที่ๆ ฉันเพิ่งเดินออกมา ฉันก็เกินเข้าไปเส้นเดิมทางเดิม แม้อากาศจัหนาวสั่นฝนจะตกแต่เหงื่อฉันก็เริ่มออก มันร้อนเปียกๆ ด้วยความกลัวจะตกรถ อีกครึ่งชั่วโมงเท่านั้น!
ฉันเดินเข้าไปถามชายคนที่สอง โบกมือบ้าย บาย ชายนั้นไม่รู้ทาง ไม่แม้แต่จะสนใจกันมามิงหน้าฉัน เหมือนฉันเป็นตัวน่ารังเกียจที่หากเจอต้องรีบเดินหนี
ชานคนที่สามบอกว่า “ผมไม่แน่ใจนะ แต่น่าจะทางนั้น” ซึ่งก็คือ ท า ง เ ดิ ม ที่ฉันเพิ่งเดินมา ฉันเริ่มประหม่า ตกใจหนักกว่าเก่า เอาไงดีล่ะทีนี้ ถามชายคนที่สี่ที่อายุวัยรุ่นปลายๆ “ขอโทษนะคะพอทราบไหมคะว่าชานชาลาที่ 8 อยู่ไหน ฉันเดินวนหามานานแล้ว” เขาหันมาตอบคำเดียวสั้นๆ ที่ทำเอาฉันแทบจะกระโดดเข้าไปกอด “รู้สิ”
“จะไปไหนครับ” เขาถาม
“ไปรัสเซียค่ะ เซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก”
“ตรงไปทางซ้าย ลงบันเลื่อน เลี้ยวขวา เดินไปเรื่อยๆ แถวนั้นแหละ” เขาตอบพร้อมมองมาที่ฉัน เหมือนจะอยากต่อบทสนทนา ฉันก็อยากนะ อยากจะขอบคุณ ชวนคุยหรือกินกาแฟ แต่ด้วยความที่รีบจึงได้แต่กล่าวขอบคุณรัวๆ แล้วเดินรี่ไปตามทางที่เขาบอก
ถึ ง แ ล้ ว ถึ ง เ สี ย ที 😀
บทความที่เกี่ยวข้อง คลิกที่ลิงค์ข้างล่าง
Leave a Reply