บันทึกการเดินทางฉบับท้องถิ่น

ต้องเกริ่นก่อนว่าฉันชอบการท่องเที่ยวแบกเป้เป็นชีวิตจิตใจ ไปไหนมาไหนมักมีเป้คู่ใจ ปากกา สมุด กับโทรศัพท์ไว้จดบันทึกเสมอ

การเดินทางทุกครั้งเป็นไปในลักษณะ “คนท้องถิ่น” คือเราไปเยือนดินแดนอื่นในมุมมองนักท่องเที่ยว แต่ใช้ชีวิต “อย่างเขา” คนท้องถิ่นทำอะไร เราก็ทำตาม เขาทำอาหาร เราก็ช่วยเขาทำ เขาไปตลาด เราก็ไปจ่ายตลาดกับเขา หรือกับแค่ทำสวน เราก็ช่วยเขาพรวนดิน ปลูกต้นไม้ด้วย

ฉันเชื่อว่านี่แหละคือการเรียนรู้ มุมมองการไปเยือนต่างแดน ไม่ใช่แค่สักจะได้ไป ไปแล้วถ่ายรูปโพสลงเฟสบุ๊ค ลงอินสตาแกรม แต่ต้องได้ “เรียนรู้” และ “เปิดโลกเปิดมุมมอง” อะไรอื่นด้วยเสมอ จากนั้นเราค่อยใช้เวลาที่เหลือกับการเที่ยวตามประสานักท่องเที่ยว ไปพิพิพิธภัณธ์ ไปซื้อของช็อปปิ้งตามแหล่งท่องเที่ยวทั่วไป

ครั้งนี้ฉันไปเวียดนาม แต่เจาะจงไปที่โฮจิมินต์โดยเฉพาะ และเลือกอยู่ที่นั่น 4 คืน 5 วัน การเดินทางครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันมีเพื่อนร่วมทาง

เธอผู้นั้นคือ “อ้อยอิ่ง” หรือ “อิ่ง” หญิงสาวลูกครึ่งไทย-ไต้หวัน ที่กล้าพูดกล้าถาม ไปไหนไปกัน ทำอะไรทำหมด กินอะไรกินหมด เธอเป็นมิตรและเป็นกันเองมาก